امشب چقدر خالی ام ... و چقدر دلگیر است در اوج ِ داشتن این همه  را "احساس خالی بودن" ...

گاه قلبها چقدر جدی جدی می شکنند

و گاه....خود می مانی و خودت...

با لبهایت بخوان تا بنویسم:

آسمانِ ابریِ دلم، بارانی است.

درخیسیِ بارانِ دل

 تک تک سلول ها را به دل سپرده ام 

و خود خیس خیس 

 میان رگبار  " خالی بودن " رها شده ام...

بیا تا دست در دست بهار

 ماه را تماشا ‌کنیم

اما فراموش نکن

من همراهی صبورم !